Hayatımdakilere Reset Gerek

Bu, belki de sabahtan beridir yazdığım ve yayınlamadığım kaçıncı yazı. Bu bloğu açmamdaki esas amaç hiçbir duyguma, hissettiklerime, dedikoduma makas koymadan Evin Kedisi olarak yazı yazmaktı. Bir nevi canım istediğinde zehrimi akıtmaktı. Yazdıkça rahatlayan bir insan olarak buna çok ihtiyacım vardı.

Ancak, zamanla gördüğüm şu oldu ki artık ben Evin Kedisi olmuştum, aralarda bir sürü insanla tanışmış, kendimi çok yakın hissetmiş, eski dostlarıma, akrabalarıma benim hayatımı izlesinler, aman ne oluyor ne bitiyor bu kız zaten yaban ellerde diye takip etsinler diye bu adresi vermek gafletinde bulunmuştum.

Birinci fark ettiğim akrabalarımdan ( ki bakın şu bu bile diyemiyorum çünkü sonuçta deşifre etmişim kendimi onlara karşı ) " Aman ne güzel, artık hepimizde bilgisayar var, kamera da alırsın bol bol görüşürüz!" diyip mail bile yazma gafletinde bulunmamaları oldu. Bunun dışında kalanlar vardır tabi, onları ayrı değerlendiriyor, zaten yazışmaya devam ediyorum. İlk önce güleceksiniz kamerayı bir yere fırlattım sinirden, şimdi nerede olduğunu bile bilmiyorum. Bende bu tip olaylar içe kapanmaya değil aşırı derecede agresifleşip kendime ve içimdekine ( dolaylı yoldan ) zarar vermeme sebep oluyor. MSN'de kim devam ediyorsa onlar kaldılar listemde, öyle boş boş bekleyenler a açmış aman kapatmış, ben yazdım yanıt gelmedi dediklerimin hepsi mefta :)

Sonra mesela birisi geliyor bir olay oluyor, bir söz canımı acıtıyor, küfür etmek, herşeyi yazmak geliyor değil mi? Yoooo! Onu da yapamadığımı fark ettim. Bir kere Evin Kedisi'ne yakışmıyor gibi düşünür oldum, ne o öyle mahalle ağzı gibi dır dır dır dedim kendi kendime ve öfkemi alamaz hale geldim. Neden? Yazıp akıtamıyordum çünkü. Sonuçta o konular basit bir kaynana, anne ya da şu bu çekiştirmesi gibi algılanacak diye çekinir oldum.

Bütün bunlar dışında aslında bazı zamanlar içimde gerçek anlamda fırtınalar koparken saçma sapan günlük olayları yazdığımı bir yerde kendi kendimin çok fazla tekrarını yaptığımı, eskiden beğenmediğim " İşte bugün de böyle böyle oldu, benim bebeğim, benim kızım zartım zurtuma" girdiğimi fark ettim.

Bu bebek birincisinde anladığım bazı dersleri tekrar kafama dank ettirdi bu bir. Benim için yeni bir başlangıç oluyorsa her konuda nokta koymam veya devam etmem gerekenleri de anlamama sebep oluyor bu da iki. Zaman zaman hapırdım köpürdüm ama o hapırtı ve köpürtüler baktım ki farklı şekillerde tekrar ediyor ve ben bunları yazmalıyım. Nereye istersem oraya ama Evin Kedisi olarak değil artık.

Miso'ya kızmıştım, Fatma'ya ve diğer takip edip severek okuduklarıma...Ama şimdi daha iyi anlıyorum. İnsanın bir kere mutlu olabilmesi için hayatında O'na sıkıntı yaratacak düşüncelerden, arkadaşlıklardan hatta ve hatta akrabalıklardan bile kaçınması gerekiyor. Bir şey yazdığında mail olsun, blog şu bu, beklentin artıyor. Okudun mu? Niye okumadın ki? Niye yahu öldün mü kaldın mı diye bir satır bir şey yazmıyorsun ki?...

Bütün bu sorular ve beklentiler değen şeyler için. Benim kendi hayatımda deneyimlediğim yegane şey de değmeyen şeyi çizmek ve atmak, kendinden de haberdar etmemek bu arada. Tam anlamıyla mahrum etmek. Can acıtandan, bunu bilerek ve isteyerek yapandan uzaklaşmak. O zaman sizleri temin ederim ki herşey huzur dolu. Kocam, kızım ve yeni doğacak olan kızım hayatımdaki en değerli varlıklar, bana huzur ve mutluluk veriyorlar.

Ve nasıl yaşamak bana huzur veriyorsa öyle yaşayacağım. Bu son mu bilmiyorum ama artık bambaşka biri olarak belki yalnızca zehrimi akıtmak adına bir blog açarım. Ya da hiç açmam kendi günlüklerime yazarım. Bilmiyorum ne yaparım ama artık burası benim özgürlüğümü dile getirdiğim bir yer değil. Bir gazete köşesi de olmadığına göre amacını yitirdi. Bol bol hamilelik ve bebek bakımı blogları var, film eleştirileri ve yemek blogları da. Yazılmayanı kimse yazmayı başaramamış daha. Yani tekrar yapmanın bir anlamı yok. Böylece kalsın, okuduklarıma devam edeceğim tabi ki.

Hayatımdaki resetlere ve yeni başlangıçlara kadeh kaldırıyorum. Şerefe!