24 Ocak 2008 Perşembe

Özetler

Bilmem, farkında mısınız ama hayatımıza aldığımız her yenilik belli bir süre sonra yapılması gerekenler listesinde yerini alıyor. Bu aralar yazma konusunda yavaşladığımın farkındayım, yazı yazdığım dergiye bile ta yazın buradan ayrılırken havaalanında karaladığım gözlem yazısını yolladım ama kendimde de bir şey fark ettim, evet düzenli hayatımı seviyorum, sakinliğimi de ama ben bir şeylerin görev haline gelmesinden nefret ediyorum.

Tersine, hayatıma dönem dönem farklı uğraşları almayı tercih ediyorum. Mesela bir süre deli gibi yazı yazıyorum, sonra sıkılıp sponge Bob gibi Tv karşısında çekirdek çitliyorum, bir dönem okuma krizim geliyor, sürekli arka arkaya kitaplar bitiriyorum, aklıma esiyor ve evdeyken zamanım da varsa belki akademik olarak nasıl daha ileri gidebilirim? sorusu kafamı kurcalamaya başlıyor. Ama bu da para isteyen bir şey, hadi vazgeçiyorum...Böyle bir döngü.

Şu aralar yani yaklaşık bir aydır bir şekilde kulağıma çalınan bir programla ilgileniyorum. Bu bir oyun mu, yoksa gerçek hayatta yapamadıklarımızın sanal hayata yansıması mı bilmiyorum ama benimkini de işin içine kattım :))) Kocasız fantazi olmaz olsun, değil mi arkadaşlar?! Akşamları ufaklığı yatırdıktan, herşeyi düzene koyduktan sonra hemen oraya giriyorum. Beynimi dinlendiriyor, ortam rüyalarıma bile yansıyor çünkü bence hayal alemini aşırı uyaran bir program. Aslında yorumlara verdiğim cevapların birinde de çıtlatmıştım, " Second Life" diye. Bilmiyorum, kişisel tercihler ve seçimler aslında. Yani, girip kendi düşüncelerini işin içine katmak lazım. Herkesi aynı şekilde etkileyecek diye bir durum tabi ki sözkonusu değil.

Eskiden Commodore 64 vardı bende, oyun oynamayı özellikle İngilizce saplantım olduğu için çok severdim, advanture tarzı denilir hani, oyun karakterleriyle yazarak diyaloğa girersin. Burada, bunu internette dünyanın dört bir yanından gelenlerle online olarak yapıyorsun. İngilizce kullanımı açısından bir kere elzem ama yalnızca Türkçe de oynanabilen alanlar mevcut. Ben, Türkçe muhabbetten hayat felsefesi yapılacak bir ortam olmadığı için o kadar haz etmedim ama İngilizce konuşamayan için bu da bir alternatif.

Kısacası, şu aralar zamanımı üç boyutlu kesme bebeğim almakta :))) ( Diğer adıyla avatar oluyor kendileri ) Çünkü " Second Life" da internette yapılan alışveriş, eğitim ve hatta seks gibi herşeyi interaktif olarak gerçekleştirebilmek, bu ortamı kendine göre her alanda kullanmak mümkün. Yani, tek yanlı bir bakış açısı her konuda olduğu gibi söz konusu değil. Kısaca böyle daha detay var aslında yazılabilecek ama uzatmayayım :)

Bu akşama doğru Catherine ve Tomik bizi akşam yemeğine davet ettiler. Aslında Chloe'nin Anna'lara gideceği bir gündü ama çok uzun süreceği ve çocuklar zaten koca bir haftanın yorgunluğunu taşıdıkları içindir ki ben iptal ettim. Nasıl olsa şimdi görüşülecek, gece de sekizi biraz geçe döneriz herhalde. Evde kayınvalideler, bir kayınpeder mevcut. İlk başlardaki " Yahu şimdi neden konuşabilirim acaba ben bu insanlarla?" havası hakim. Bakalım nasıl geçecek? ( Ufaklık çook yorgun ve eyvah :((( )

Benimki, dün ikinci üç yıllık kontratı için teklifi aldı :))) Bugün de sömestir tatiline girmiş bulunuyoruz. Ufaklık kendisininkini geride bıraktığından tam olarak sabah pineklemeleri yaşanamayacak ama olsun.

Geçen hafta Al Mamzar Park'a gittik. Tam Sharjah ile Dubai arasında kalan, yeni Palm Island'ların yapıldığı yerlerden biri. Bu üçüncü ve en büyük olanı sanırım. Bir de ortada görüntüyü rezil eden dünya var :(( Deniz doldurularak yapılan çok büyük projelerden bunlar. Hani efendim, David Beckham ile salak karısının ( Posh diye anılan zibidi ) da evleri varmış falan filan...

Bizleri en fazla düşündüren şu palmiye yapılarında global ısınma olayı, mesela sen git o alandan ananın dingili bir yatırım yap, sonra aradan 10 yıl geçsin ve deniz seviyesinden birazcık yukarda kalan bu adacıkları sular bassın. Akıl karı olmasa da, National Geographic'e bile konu olmuş bir mimariyi yakından görebilmek ilginç. Zavallı işçiler için bir de dalga geçercesine " Kuvvetli Hintli ve Pakistanlı çalışanlar." falan gibi yorum yapılmıştı programda bir de :( Burj El Arap'da bende aynı etkiyi yaratmıştı. Ama bütün bu yapılanlar hep birilerinin kanlı canlı hallerinin tükenmesiyle oluşuyor. Böyle bir lüks var ama kanlı elmas gibi :(

Bir de aynı gün uçurtma uçuracağız diye plan yapmış, o kadar özenmiştik hava da bayağı bir rüzgarlıydı, hatta Chloe ilk defa başlık ve eldivenlerini bile giydi sahilde, inanılacak gibi değil ama bir baktık ki uçurtmanın bir mekanizması yoook! Deli olduk. En sonunda evden de çıkmayınca daha önce gittiğimiz parkta düşürdüğümüzü anladık. Gıcık bir durum. İşin komiği ben kocamla mızırdanır, tepinirken Chloe'nin olaya çok felsefi şekilde yaklaşıp " Olsun, üzülmeyin, benim atlama ipim yanımda " diyerek olayı kurtarması oldu :) Sanırım klasik olay, çocuklarımız büyüdükçe biz küçülüyoruz :)

Bazı haftalar film kiralamaya devam ediyoruz. Geçen hafta 1973 yılında Almanya'daki olimpiyatlara katılan İsrailli sporcuların Filistinli'ler tarafından öldürülmesiyle ilgili gerçek bir olayı seyrettik ( Munich ). Spielberg yapımıydı ve oldukça ilginçti. Dünya üzerindeki hükümetlerin yeri geldiğinde nasıl da mafyaları aratmayacak şekilde davrandıklarıyla ilgili çok düşündürücü anektodlar vardı filmde. Örneğin, İsrail Filistinli öldürenleri yakalama işini kelalaka insanlara yaptırttı ve eğer yakalanırsa bu konuda İsrail Devleti'nin bir sorumluluğu yoktur düşüncesini yaratmaya çalıştı.

Kitap okuyamıyorum. Gündüzleri ev, gecelerin de daha kafa dağıtıcı işler tarafından işgaliyle bir süre sanırım böyle idare edeceğim.

Sevgili Artemis'in sorduğu; "Kolay olmasına rağmen sıkıcılığı yüzünden bir türü yapamadığımız işler" bende herhalde en fazla ütü konusuna odaklanabilir ama rutin olduğu için sıkıcı bulup sorumluluk duygum yüzünden bazen somurtarak, bazen de enerjik bir şekilde yaptığım çok şey var. Yapmama gibi bir alternatifim yok. Bu konudaki katılığım sanırım yazılarıma da yansıdı :( Ben kendime böyle davranıyorum, asla kimsenin nasıl davranması gerektiği konusunda yazmıyorum. Bunu da belirtmek isterim.

Bu arada, bu yazıyı aynı gün içinde bitiremedim. Catherine'lere gittik, o kadar dırdırlandığıma yandım yine. Öyle güzel geçti ki!!

Daha önceden de yazmıştım sanırım, Catherine geç anne olmuş, 30 larında evlenmiş bir kadın. 44 yaşında ve ikinci çocuğu, yani Anna'nın kardeşi daha üç yaşında. Ama bir insan bu kadar mı olgun ve örnek bir anne olur yahu?! Dün akşam gecenin ilerleyen vakitleri dediğim, beşbuçuk alltıya doğru oradaydık, hem Tomik kendi ülkesine gidecekti, sabahın üçünde uçağı kalkıyordu hem de bu kültürde yani yabancılarda çocukların yatış saati en geç taş çatır çatır çatlasa sekiz buçuk. Dolayısıyla, biz de o saatte kalkmaya odaklı bir şekilde planladık geceyi. Çocuklar beklediğimden çok daha iyi yüzleştiler o saatte beraber olmayı. Küçük kardeş tabi ki yorgunluktan mızırdandı, ne yapıldı? Yanına gidip güzelce sessiz bir şekilde konuşuldu, her ağlandığında destek verildi ve minik Eva sakinleştirildi. Ne bir stres ne bir elektrik dolaştı ortamda. Tomik yüzde ellisini aldı, sürekli sorumluluğu paylaştı. Ufaklıklar yukarki katta odalarında oynarken kontrol etmek için hepimiz bölüştük. Hani patates gibi birileri oturur, evin hanımı sürekli koşturmaktan yorulur, canı çıkar olmadı hiç.

Catherine 'nin annesi ve babasına gelince...İncelikleri, sordukları her soruyla eğitimlerini ve farkındalıklarını dile getirişleri, o yaşlarına rağmen aralarındaki elektriği kaybetmemiş, çok yakışıklı ve güzel bir çift olmaları...Daha yazılabilecek çok şey var haklarında. Anne emekli öğretmen, ilk önce küçüklerle başlayan serüveni sonra ilerki yaşlardakilerle devam etmiş, kocası pilot. İkisi de Kanadalı ama hayatları seyahatle geçtiği için konuşacak ve anlatacak çok şeyleri var. Emekli olduktan sonra kadıncağız hep kocasıyla uçmuş heryere bir de. Ne kadar hoş! Anne abartılı hiç bir şey takmamış ama bir tek evlilik yüzükleri belli ki onlar için çok önemli, pırıl pırıl parlamaları dikkatimi çekti :) Catherine'nin o ağırbaşlılığı zaten ayrı bir konu. "O kişiliğin nasıl oluştuğu anlaşıldı." dedim içimden.

Çok güzel bir yemek ve sohbetle noktaladık günümüzü. Eve dönerken herkes çok memnundu yani :) İşte böyleeeee :)

Sizlere sular ortalığı kapladığı günle ilgili " Yağmur Çamur." yazıma fotoğraf ekledim. Aslında fotoğrafları düzenlemek gerekiyor, daha doğrusu Picassa albümlerini yenilemek lazım. İşte neyse onu da yaparım inşallah bir gün :)))

15 Ocak 2008 Salı

Yağmur Çamur

Hayatımda, bu dönem kadar kek geçirilen bir süreç daha yaşamadım. Kocam yine evde, ufaklığın da okulu tatil. Aslında, neredeyse herkes tatil. Bu sefer de sebep, dünden beridir hiç durmadan yağan sağanakla beraber yolları ve bazı evleri sel basması. Tarihinde yaşanan en fazla ve uzun süreli yağmur. Şu an dışarısı kapkaranlık, dün bütün gece boyunca yağdı ve bugün de devam edeceğe benziyor. Hatta, anlamadığımız bir şekilde 11 derece için (!) kar bile göstermiş hava durumu raporu :)))

Sabah, yerel gazetelerde ve internet sayfalarında çıkan fotoğraflar, dün kızımı ve eşimi işyerinden kurtarmaya gitme operasyonum (!) farklı bir tecrübeydi tabi. Ve her zamanki gibi o sırada gelmesi mümkün olmayan ve hatta ortalıkta emaresi bile okunmayan taksi bulma zorunluluğunu yaşamamış olmak da büyük bir şanstı. Arabanın içine girebilecek kadar yükseklikte seyreden sulardan tık demeden geçebilmek, o hava şartlarında bile, üstelik selden bozulmuş yollarda hızını 100 lerin üzerine çıkaran, şımarık piç kurularından korkmamak, aman bize çarparsa parçamız kalmaz saplantısını hissetmemek de öyle.

Evin havalandırma ve mutfak kapı eşiği dışında içeri su sızdıran bir kısmı olmadı. Ben yalnızca salak gibi balkonlarımı yıkamış, mutfak camımı silmiştim, ondan başka zararım yok. Dün sabah bizimkiler okula ulaşmak için iki satlerini yolda harcadılar. Çıkan geri dönemediği için de yapılacak bir şey yoktu. Bir arkadaşım sabah kahvaltısına gelecek diye akşamdan içini hazırladığım muska böreklerini yaptım, alt katı temizledim ve tabi ki O'nun da gelmesi mümkün olmadı ama olsun yapılmışı da yanımıza kar kaldı.
Evden iki buçuk saat önce çıkmaya da öyle karar verdim. Bizim önümüzdeki bulvar kıpırdamaz haldeydi, eşimden iki kere durumla ilgili telefon almıştım ama bu kadarını beklemiyordum.

Daha kapıdan çıkıp da sağa döneceğim ilk bulvara gelmeden sular yemin ediyorum ayakta bizim dizlerimize kadar gelmeye başladı. Arabalarla çok yavaş hareket ediyorduk ve içerde ısıtıcıyı açmak zorunda kaldım. Tabi ki her taraf kapkaranlık, ağır bir yağmur da olaya eşlik ettiği için bu sefer sis farlarını yaktım ve seneler önce öyle bir havada çıktığımda bizim oradaki ( o zaman Antalya'daydık ve oranın da fırtınası, seli meşhurdur ) yol resmen kırıldığı ve benim arabanın iki tekerleğini anında yardığı için ( sular altında kalınca görülmüyor tabi ki ) dualar ederek ilk önce eşimin kampüsüne vardım. Oradan, insanlara içerde bir halt anlamadıklarını ama çıkış saatleri geldiğinde belki de eve dönemeyeceklerini anlattım. Kızımı da alıp döneceğimi söyledim. Ufaklığın okuluna vardığımda bu sefer sağ taraftaki araba parkının sular altında kaldığını gördüm, hadi dolanıp arkadan dolaştım. Veliler tek tek gelip okuldan çocuklarını alıyorlardı ki, Catherine'i arayıp Anna'yı da onların okula getirebileceğimi söyledim. Eşimin iş yerine vardığımızda maille eve gidilebileceği haberi alındı. Oradan hep birlikte dönüşe geçtik.
Normalde kullandığımız havaalanı yolu tıkanmış, Allah'tan yola girmeden haber verildi. Eve gelişimiz sırasında herkesin üzerinde mantolar falan vardı, ben kahvaltı bile yapmamanın sinirini yaşıyorum ama sağ salim vardık ya, tek parça. Yolun ortasında suyun tam içinde kalan bir sürü araba, taksi bulamayan dizlerine kadar pis suyun içinde yürümeye çalışan adamlar :((( Sabahki gazetede dünkü trafik kazalarında ölen sayısının yalnızca (!) beş kişi olduğunu söyledi eşim. Bir araba öyle bir hale gelmiş ki hangi marka olduğunu anlamak mümkün değil :(((

Şimdi toplam tatil envanterini şöyle anlatmak mümkün; Yılbaşı, bayram, Christmas ( gerçi o dönem tatil verilmedi ama yine de atmosferi yetti ) buranın kurtuluş günü, A bir de iki gün önce Bush bey buradaydı, yollar zatialileri için kapandı, sonra da yağmur ve sel. Hafta sonunu da içine alacak şekilde tatil edildiği ise bugün sabah açıklandı. Önümüzdeki hafta sonu eşimin dönemi bitiyor ve iki hafta da öyle tatil:)) Ufaklık okula gitmeye devam edecek, O'nun dönem tatili de iki hafta önce bitti.

Keyfim yerinde. Artık masterın da Ağustos ayı itibarıyla bitmesi belki de hayatımızda ilk defa stressiz bir şekilde kendimize ayıracağımız zamanı arttırdı. Buraya geldiğimizden beridir gitmediğimiz yerleri keşfetmeye çalışıyoruz. Bu da büyük bir değişiklik. Dubai'ye giderken en fazla trafiğin aktığı Şeyh Zayed Road'a Salic card diye bir çözüm buldular. Bizim boğazdan geçişler gibi, geçiş sırasında otomatik ödeme yaptırılıyor. Onu da bu ay halledip arabanın ön camına taktık.

Bu arada, Artemis beni sobelemiş. O konuyla da ilgili yazarım, biraz zaman geçsin bunun üzerinden, iki yazı aynı anda girince olmuyor. Aslında aklımda yazacak çok şey oluyor, bazen zamansızlıktan konu eriyip gidiyor. Şimdilik özetler bundan ibaret.