Spunch Bob'dan Einstein Çıkar mı?

Ben kendimi bildim bileli yazarım, ta ufaklığımdan beridir hep günlüklerim oldu, ilk okulda başladım evdeki şenlikleri, kendi duygularımı yazmaya...Ama bir o kadar da çevremden haberdar oldum. İlgilendiğim, araştırdığım, üzerine kitaplar devirdiğim bir sürü konu oldu.

Babamın solcu olmasından dolayı hep Uğur Mumcu'lar, Cumhuriyet gazetesi, ülkenin gidişatı, annemin medyumluk yanından dolayı ölüm, ölümden sonra hayat, parapsikoloji...

Bağdat Caddesi'nde doğup büyüdüm, orta okul sona kadar ama kendimi hiç o lükse ait hissedemedim, hep eğreti oldum, bir yerde bir şeylerin yanlış ve adaletsiz olduğunu düşündüm. Hala da aynı hissediyorum, paramı harcarken gidip şımarıklığın dibine asla vurmam, evrene karşı sorumluluktur bu. Çocuklarımın geleceğidir, kendi yaşlılığımdır...

Şimdi de sosyal yanım hep baki, çevrecilik, gücümüzün yettiği ama bizlere dava açamayacak olan çocuklarımızın, ev hayvanlarımızın, doğanın, vahşi hayvanların haklarını hep savundum. Yalnızca bir konuya kapılıp diğerlerini görmezden gelemedim ve gelmem. Bunun bir bütün olduğunu düşünüyorum. Yani yalnızca kadınların, hayvanların (ona da dikkat edin birisi köpek takmıştır kafasına, diğeri kedi ama aynı bok şartları paylaşan iguanalar, şempanzeler falan da var onların hakkını kimse savunmaz ) çocukların haklarıııı diye bağırıp da mesela çocuk sevmeyen kadınların savaşta ölen, tecavüze uğrayan çocukları görmezden gelmesi...Rezalet bana göre. Bir insan ki ne zaman savunmasız olanın hakkını savunmak ister, ne zamanki olana üzülür onun üzerinde kafa yorar, vicdanı sızlar benim için o zaman insanlık bakidir.

Profesyonel anlamda yazmaya başlayalı bir sekiz sene olmuştur, yazdıklarımın yayınlanması kastım, gazeteci değilim ama bu konuda da bir sürü gözlem edindim.

İnsanlar çeşit çeşit, tamam derde kavgaya karışmamak, kendi içinde yaşayıp gitmek bir hayat tercihi olabilir ama bir de gözlemlediğim başka bir şey var ki ben ona "Bebeklik sendromu" demek isterim, dünyayı hep kendi çevresinde dönenle sınırlı olarak algılamak...Bu bir insana yakışmayacak bir davranış bana göre. Son derece bencil ve boş...Öyle insanlar beni kesinlikle çekmiyor, ağzını açtığında bahsedeceği hiç bir konunun olmaması, kendini geliştirecek hiçbir şeyinin bulunmaması o kadar itici ki!

İş geldi mi dışarıya hava atmaya " Televizyonda çok magazin var!" deniliyor ama tüketilen o, ha bir de futbolla sınırlı spor...Çoğunluğu kastediyorum, işine gidip gelen, eve geldiğinde pijama terlik televizyon olan, okuduğu hiçbir şeyi süzgeçten geçiremeyen ve hatta duygusuzluğundan geçirmeyen, dom dom bir sürü insan...

Şimdi küçücük Facebook ve blog dünyasında bile fark ettiğim o. Seks, şiddet, kim kimi düzmüş türü yazılar ve haberler çok ilgi çekiyor, ha bir de din, milliyetçilik ve bayrak...ama onun dışında biraz beyin fırtınası, biraz değişik konular geldi mi ortaya arıza sinyali veren beyinler topluluğu...

Hep yazıyorum her zaman da yazacağım, kocamla tanıştığımdan beridir yabancılarla paylaştığım tecrübeler 15 yılı buldu. Bir araştırma yapmaya gelindiğinde maalesef gelen objektif İngilizce sonuçlar Türkçeyi sekize katlayacak derecede fazla. Bir konu üzerinde, özellikle bu çevrecilik, insan ve hayvan hakları olduğunda insanların ses vermesi olasılığı çok yüksek. Herkes yazıyor, farkındalık, yorum yapmak çok olağan. Bizler ise sanki bir uçurumdan aşağı bir şey yollar gibi yazıyoruz, cevap boşluk...

Neden mi? Kitap okumak kültürün bir parçası haline getirilmemiş bizde. Herşey ailede başlıyor ve örnek olacak anne baba ne yapıyor? Ağzılarında bir ciklet gibi çiğnedikleri " Bizim kız/oğlan hiç kitap okumuyor, nefret ediyor kitap okumaktan." E sen okuyor musun? Yooooo! " Bizimki meğerse fosur fosur sigara içiyormuş, bizden gizli halbuki hiç istemiyorum." E sen çiyor musun? " İçiyoruz tabi ama olsun o içmesin, kötü bir alışkanlık."

Olmaz kardeşim olmazzzz, sen yapmadıkça çocuğun da senin belki bir gömlek ilerine gidebilir, o da içinde varsa, yoksa unut! Sen Spunch Bob'san senden Einstein çıkmaz. Sanki bir zincirin halkaları misali, eğitimli olmak da eğitimsizlik de bir hastalık gibi bulaşıcıdır. Sen varlığınla O'na örnek olacaksın, örnek bir çocuk yetiştirmek için kendini baştan sona değiştireceksin.

E peki sizce bu mümkün mü?