2 Numara'nın Yüzü

Bakalım anlayabilecek misiniz? Çünkü kadıncağız ekranda anlatmasına, sonra da fotoyu çekip elime tutuşturmasına kadar ben pek bir şey anlayamadım. Sonradan, eve gelip de sakin kafayla baktığımızda açıklığa kavuştu herşey.

Arap bacılara benziyor değil mi? Kalın kalın dudaklar, basık düğme bir burun, sol el sol gözün üzerinde yine. İlla bir şey kapatacak ya, şirin şey!

Eşim işinden geldi ve sigorta şirketinden insanlarla toplantı yapılmış. İnanılacak gibi değil ama doğum her türlü şartlarda %100 teminat altında olduğu gibi, olağanüstü karşılaşılacak komplikasyonlar da kendi net'leri içindeki hastanelerde ( benimki öyle ) karşılanıyormuş. Düşünebiliyor musunuz? Prematüre doğumu kapsam içine alan ben başka hiçbir sigorta şirketi görmemiştim hayatımda!

Çok sevdiğim bir veli vardı, adam iki senedir kanserin pençesinden kurtulmaya çalışırken bir yandan da Allah'ın en işe yaramaz annesini ( karısı oluyor kendileri ) Allah'tan işi sebebiyle ekarte edebiliyor, çocuğuyla doğumgünleri, okul çıkışları ve tatiller olsun ilgilenebiliyordu. Yoksa kadın belki daha önce de yazmışımdır, Eric iki sene önce kızının doğumgününe kanser durumundan gelemiyor, kadın kendi doğumgünlerine kızını geç getiriyor ve çocukçağız da söylenince " Ben tesadüfen anne oldum, benden beklenen bu kadar olmalı!" gibi saçma salak şeyler fışkırtıyor. Neyse...

Üç hafta önceydi sanırım Eric renksiz geldi gözüme, mutsuz, hasta gibi...Sonra eşimle bir doğumgünü partisinde konuşup işinin sallantıya girdiğinin anlatılması beni derinden yaraladı. Bugün de işini kaybettiğine dair artık kesin şeyler söylüyordu ki kızı hoplaya zıplaya sınıfından çıktı ve konuyu kesmek zorunda kaldık.

Eric 60 yaşında. Yeni gelen yönetici bir anda 60 gördüğü herşeyi elemeye başlamış. Bu yaştan sonra hangi işe girsen ne alabilirsin ki? Hele de dünya ekonomik krizle allak bullak olurken! Kendimi sürekli O'nun yerine koyuyorum ve canım çok sıkılıyor.

Buraya gelirken bu işlerle birlikte elimizde tuttuğumuz imkanları daha bir net görebiliyor insan. Yaşanacak yerden tutun da, çocuklarınızın özel okul masraflarına, sağlık sigortasından, her sene verilen ve bir maaş nisbetinde işten çıkarılma ve ayrılma durumlarında bankaya yatan paraya...

Ancak bu işlerde emeklilik onları ilgilendirmiyor. Çok da haklılar kendilerince çünkü işin bittiğinde ülkeyi bırakıp kendi milletlerine dönüyor genelde insanlar. Emeklilik, işte bu ondört yıl içinde yerine oturtulmalı mesela.

Her zaman diyorum buranın maaşıyla burada geçim ve şartlar iyi olabilir ama gittiğin ülkelere bakıldığında ne olacak? Buranın parasıyla 1000 dirhem büyük para, Türk lirasıyla 350 milyon, İngiliz sterlini ile daha da düşük belki 200...Şimdi bu şartlarda ne biriktirirsen biriktir kendi ülkende yapabileceğin yatırım neyle sınırlı? Komik!

İşini kaybettiğinde Alacakaranlık Kuşağındaki kredi meselesi gibi oluyor insan. Bir bir elinde yaşamak adına ne elde ettiysen kayboluyor, hem de gözünün önünde! Ve demek ki altmışa kadar herşeyini ayarlamış olman gerekiyor. Bu, bizim için 14 yıl demek. Onu da garanti edemezsin tabi ki...Ama plan yapılmalı. Peki bu plan içinde çocukların okulu nerede olmalı?

Bu çok ama çok önemli bir soru. Dün akşam Ayna programında Yeni Zelanda'yı gösterdi. Üniversite anlamında öyle okullara gidilmeli ki hem uluslararası olarak diploman geçerli sayılmalı hem de veremeyeceğin miktarlarla karşılaşılmamalı. Eğitimin kalitesi parayla ölçülmemeli herşeyden önce. Bu mümkün mü?