İnsani Domdomluklar

Dünyanın neresinde olursam olayım dikkat edip gözlemlediğim yegane şey insanların eğitim dereceleri düştükçe gürültüye karşı duyarsızlığın domdomluk mertebesine ulaşması. Belirtemeden geçemeyeceğim, burada okullu olmayı kastetmiyorum, Türkiye gibi, okullarda yalnızca meslek ezberi öğretilen, oturmanın kalkmanın, insan yetiştirmenin aşağılandığı ve değer görmediği memleketlerde beş üniversite bitirmiş dişi ve erkek öküzgillerle karşılaşmak çok olağan, buna hiç şaşırmıyorum.

Böyle domdom topluluklara dikkat edin, bir kere çoluk çombalak aşırı geç saatlerde yatma, sürekli açık olan ve Seda Sayanımsı programların ana eğitici seçildiği programlarla bezenmiş Tv, hiç durmadan herbir ağızdan konuşma ve dinlenmeme, başkalarının acısını, hayatını, iyiliğini, kötülüğünü kendi olanaklarıyla ve hayatıyla karşılaştırma, ölüye, acı çekene " Aman iyi ki benim veya ailemin başına gelmedi şükür!" mantığıyla bakma, at gözlükleriyle hayatı tanımlama, sürekli şikayet ve arabesklik, kendi yaptığı işi evrenin merkezine oturtma ve başkalarının yaptığı hiçbir şeye değer vermeme, çocuk yapıp yapıp sorumluluklarının hiçbirini almama, yaptığı gürültüden çevresindekiler etkilenir mi diye bir kere bile düşünmeme...

Bu tip insanlar sessizlikten tiksinirler, sessizlik onları iğriti eder, sürekli çevrelerinde bir devinim isterler, eğlenceleri, konuşmaları, seksleri, zevkleri, gülmeleri, ağlamaları öküz gibi böğürmekten ibarettir. Hiçbir şeyi içlerinde sessizce yaşamayı beceremezler. Herşey bir tiyatro sahnesindeymiş gibi abartılarla saç baş yolmalar, bağırış, çığırışlarla bezelidir.

İnsanların o yüzden birlikte yaşamaları, komün şekilde oradan oraya aileleriyle beraber ( anneanneler, dedeler, babaanneler, torunlar, teyzeler, nineler, bol bol disiplinden çıkmış çocuk ) seyirtmeleri, iç güveysi mantığı, aman ne güzel kalabalık ( gürültülü ) aile tiplemesi asla bana göre olmadı. Hatta böyle durumlardan nefret derecesinde uzak durdum ve durmaya da devam ediyorum.

Ha, sana ne denilebilir, zaten kendi ailemi o şekilde kurmadım, çok şükür hayatımda ne istersem onları gerçekleştiriyorum ama bu insanlardan ne kadar kaç bir o kadar kovalanırsın gerçekliğiyle bir şekilde gelip ya aileden birileri oluveriyorlar, ya komşu kılığında karşımıza çıkıyorlar ya da mantık olarak bir köşede bekleşiveriyorlar.

Yandakiler mesela, şimdi defolup kendi evleri ne cehennemde ise oraya gittiler ve dünya yemin ediyorum sükunete vardı. Onların o sürü psikolojisi... Akşam oluyor o on küsur tane veletleri birbirilerine bağırıp bir şeyler anlatırlerken bile karılar birbirilerinden kopamıyor. El sallamalar, son sözcükler, sarılmalar, öpüşmeler bir türlü kesilmiyor. Bir araya geldiklerinde hepsinin umurunda bile olmayan veletleri ise dışardaki bizim yan duvarımızla ayrılan bahçedeki alanda terör estiriyor. Allah'tan bir şekilde esas komşu olan insanlar onların büyük akrabaları...ya da öyle bir şeyleri bilmiyorum.

Annemin oraya gittiğimde de aynı, sabaha kadar iş yapan, cırıl cırıl çocuk sesleriyle karışmış evlerinde horon tepen iğrenç kadın milleti ve kocaları öğlene kadar pişkin pişkin uyuduklarından öğle uykusuna yatmak mümkün olmuyor çünkü hayat çoğunluğa göre düzenlenmiş. Tam kafayı yatağa koyuyorsun anons veriliyor, sokak satıcısı avazı çıktığı kadar bağırıyor, sokağa bırakılmış veletler annelerine çığırıyor ya da bin kere apartman merdiveninden beşer onar atlayarak yukarı aşağı yapıyor. Ev kapılarını bile kırar gibi kapatmak mesela...Yahu herşeyin bir adabı yolu yordamı var.

Ha, bu insanlar yalnızca kendi alanlarında sabaha kadar uyanık kalacaksalar ve eğer çevrelerini rahatsız etmeyecek bir halde iseler isterlerse uzaya gidip gelsinler umurumda bile değil!

Bir anda aklıma Antalya'da bir köy evi aldıktan sonra oraya kaçıp yerleşen tanıdıklarım geldi. İnanılmaz bir para ve imkanla dehlizli denebilecek ayrıntılarla bezenmiş bir ev yaptırdılar mimara. Anne çalışma hayatını bıraktı, çocukları bir taneydi zaten en iyi okullara gitmeye devam etti ama kadın biz O'na gittiğimizde ağlayarak yan taraftaki komşunun ( yaratığın ) nasıl ağaçlara bir bir kıyıp, bütün portakal ağaçlarını bina yaptırmak üzere kestiğini anlattı ve o kel alanı gösterdi. İçim yine öfkeyle doldu, bu diyorum ya hayvan bile demeyeceğim yaratıklar yüzünden başlayan savaşların, bitip tükenen dünyanın bizim gibi herşeye karşı duyarlı ve düşünen insanları da yiyip bitireceğini düşündüm.

Yani, kısacası bu domdomluktan nasıl kaçılır bilemiyorum ama " Komşu komşunun düşmanıdır!" sözünü çoook seviyorum. Ben de aynen öyle olması gerektiğini düşünüyorum. Kimse komşusu, arkadaşı, akrabası diye birbirinin kafasına sıçma, hakaret etme, sessizliğini bozma, saygısızlıkla alanına tecavüz etme hakkına sahip değildir.

Bu dünya ortamında geçerliliği ne kadardır bu felsefenin? Olumlu bir yanıttan yana hiçççç ümidim yok, onu biliyorum.