Elif Şafak ve Evin Kedisi...

Bir dergi editörü olsaydım kesin iki konu üzerinde yoğunlaşırdım, biri seks diğeri yemek.

Neden denilecek (belki denilmeyecek neyse ben yine de açıklayayım) 

Çünkü bu iki konudan yemek üzerinde, insanlar korkmadan deneyim paylaşabiliyorlar, okuyorlar, merak ediyorlar ve okuduklarını hayata geçiriyorlar. 

İkincisinde, yani seks konu oldu mu bizim ülkede, fikir paylaşımı ayıp karşılansa da edebi yönden ayaklar altında olan bir belden aşağı roman bile inanılmaz satış rakkamlarına ulaşabiliyor. 

Şekil bir A, şu an "Fifty Shades of Grey", hala NewYork Bestseller olarak ülkeleri sallamakla meşgul. Bundan önce böyle bir başarıyı "Binbir Fırça Darbesi" denilen, genç ve güzel bir kızın seks tecrübeleri elde etmişti, kitabı basan ve gerçek tecrübelerin kitapta yayınlanması fikrine çok ticari bir gözle ve akıllıca(!) bakan da kitabı basan yayınevi sahibiydi üstelik. 

Neyse gegelim birinci saptamama...Bu sonuca yedi yıldır yazı yazdığım ve gözlemlediğim blog dünyasından yapıyorum. Yanlış anlaşılmasını asla istemem, yemek yapma veya yapılan yemeklere yorum yazma durumunu asla ve asla eleştirmiyorum ve hatta yemek yapan ve bunu paylaşan medyada adı sayı duyulmamış acayip bloggerlar var onu da atlamadan geçemem ama belki de kıskanıyorum.  Evet, bu daha doğru bir betimleme oldu kanımca...

Bu arada, kendi yazı istatistiklerime baktığımda birinciliği hiç kaptırmayan yazı hangisi dersiniz? "Evde yapılma makarna" :))) İnanın insanın kendi yazdıklarında bile "Bu nasıl bu kadar tıklanmış ki yahu de git!" dediği zamanlar olur. Ve Evde Yapılma Makarna da onlardan biri...İlginç, ama öyle. 

Peki okunmak ve yorumlanmak neden çok önemli? 

Çünkü yazı yazan insan, kendini, adı üzerinde en iyi yazarken  ifade ettiği içindir ki okunduğunu bilmek ister. 

Dünya üzerinde aslında hangi işi yaparsak yapalım amaç kendimizi o şekilde toplumda kabul ettirmek, taktir görmek değil midir? 

Buna her türlü durum dahildir ama...

Bazısı için ev hanımlığı bile bir sanattır, evine gidersiniz kadının eşyalarından tut, yaptığı yemek, ütülü kolalı bembeyaz çamaşırları, evine girildiğinde belki fırından çıkan bir puaçanın havaya kattığı koku...Bellidir ki işini severek yapıyor, saygı duyulacak, en azından bir "Eline sağlık", "Ellerin dert görmesin hanım..." dönülüp masada sohbet ettiklerine, "Bu kadın var ya bu kadın herşeyi böyle yoktan var etti." denilecek. Öyle bekler kadın.

Ya da bir adam, taşı sıkıp suyunu çıkartarak evine ekmeğini getiriyor değil mi? Yalnızca kadın değildir bekleyen...O'na da saygı. 

Hayata o ya da bu işle tutunan, kendince üretmeye çalışan her insanın hakkıdır yazıyorsa okunmak, eve aş getiriyorsa teşekkür edilmek, yemek yapıp ortalık silip süpürüyorsa taktir görmek bir ellerine sağlık hanım/bey demek...

Evinkedisi amma uçmuşsun denilebilir ama Elif Şafak'la hayata bakış açısı anlamında o kadar çok kesiştiğimiz nokta var ki bazen O'nu kendi ruhsal kız kardeşim gibi gördüğüm olur. Şemspare ve Firarperest'te "Ah bunu ben de aynı bu şekilde yazacaktım, aynı duygular!" dediğim bir sürü yazısı var. Bunlardan en yakında okuduğum ve kendimde ciddi ciddi hissettiğim ve deneyimlediğim konu ile ilgili örneği Şemspare'de bulmak mümkün. 

Elif Şafak aynı yıllardır benim (ve belki bir sürü yazan, çizen insanın) düşündüğü gibi yazarları ikiye ayırmış. "Yazan kişi" ve "Evdeki kişi"

Sonra, Joyce Carol denilen kendisinin de yazar olarak kıskandığı başka bir kadın yazardan dem vurmuş. Bu kadının kocası karısının 47 sene boyunca ne yazdığını bilmeden O'nun kadınsı halleriyle hayatını sürdürmüş. Elif Şafak ise kendi durumunun bundan taban tabana zıt olduğunu düşünüyor ve diyor ki "Kocam Eyüp benim ev kadını halime değil yazar halime aşık." çünkü yazar Elif Şafak yazdığı zamanlarda öylesine kendi içine dönüyor ki (bu hal oldukça normal bir de O hayali karakterler yaratıp onlarla yaşamaya başlıyor, o daha da büyük bir yetenek kanımca)  yazarken çekilecek dava değilim diyor.

Kocası ve kendi halinde yazan bir insan olarak, yazma işinin dünyanın en fazla kendine dönük, bencil ve sessizlik isteyen, geldiği an kağıda dökülmesi icap eden bir durum olarak görüyorum. 

Ama benim hayatım için hep şunun acısını çektiğimi ve çevremdeki insanları da artık "Okudunuz mu?" çekiştirmesinden vazgeçtiğimi söylemek isterim.

Bu anlamda Elif Şafak'dan ziyade Joyce Carol'la aynı yolda gibiyim. 

Ve dürüstçe arkadaşlık, dostluk, beni gerçek hayatta tanıyan ama doğru düzgün hiçbir yazdığıma olumlu ya da olumsuz tepki vermeyen topluluk bir kenara, artık belki dost ya da arkadaş olmasa da beni okuyan, okuduklarını artı ve eksi onaylayan insanlara ihtiyaç duyuyorum. 

Bu varlığımın yegane ifadesi ise daha başka ne bekleyebilirim?