Kuzenle Tanışma...

Yarın saat dört gibi hayatım boyunca tanışmadığım eşimin kuzeni ve kocası gelecekler. Yıllar önce kitaplara geçen bir aşk yaşanmış ama bitmiş, adam son derece zengin, kızıl uzun saçlı, acayip gurme ve tam bir salon erkeğiymiş. Prens Charming yani :) Kadın, şimdi hippi tarzı bir yaşamdan, çok başarılı bir akademisyene dönüşmüş. Aşık olduğu adamdan kalbinin yerine aklı çalışmaya başladığında vazgeçmiş, bunalıma girmiş ve şimdiki eşini de yine aynı camiadan seçmiş. Bir sebepten dolayı Dubai'ye geleceklermiş. Bize de uğrayacaklar.(mış)

Bazen, çok fazla hazırlıklar ve heyecanlar arka arkaya geldiği zaman, kendimi tekrar hazır hissedene kadar bir şey yapmak içimden gelmez. Şimdi de o moddayım ve bu çıktı. Klasiktir, yap bir çay, yanına da çıkar onların klasik bisküvilerini, sal gitsin! Ama yok, olmuyor, hem ağlarım hem giderim misali alışkanlıklar, eve gelen misafire karşı yapılması icap edenler listesi peşimi bırakmıyor. Aslında, evde malzeme de kalmadı ve yalnızca gidene kadarki mimimumların karşılanması gerekiyor.

Okula kocamla beraber gittik. Dün, kendime oturduğum ve eğildiğimde lüp diye çıkan göbeğimi toplaması için bir korse almıştım. Dışarda hava kapalı olmakla beraber, yağlı yağlı esen bir rüzgar, yerden kalkan kumla birleşince felaket bir nem de olaya eşlik edince, arabaya bindik gidiyoruz, okula gelmeye yakın belki de nefes almamı engellediği için korseyi çıkartmak zorunda kaldım. Resmen midem bulandı ve fenalık gelir gibi oldu. Eski filmlerde kadınların giydiği bel kısmını saran tür bir şey. Bir de yazın ince giyilen kıyafetler orayı burayı toplamıyor ya bu çok hoşuma gitmişti. Birleşme kısmını çengellerle kapatıyorsun. Kapatılması bayağı bir zor ama bir tek o yol uygulanabilinir. Yemek yememem lazım :( Her Allah'ın günü aynı hikaye...Bir de burada sütyenlerden plastik kokusu geliyor yav! Eriyorlar yavaş yavaş. Çok ilginç bir durum. Saçlar da anında yağlanıyor sıcak ve çöl rüzgarından. Yani, süslen püslen çık, vadesi beş dakika!

Bugün itibarıyla kızımın ikinci yılı ve birinci sınıfı bitti. Gelecek sene, ikinci sınıfa geçecek. Sınıfından, Dernos O'na özel hediye almış. Pek anlayamadım ne olduğunu ama tam istediği dinazorlardan biri gelmiş, hem de içi minik minik bilye dolu olanlardan. Yumuşak ve daha gerçek oluyor o zaman. Neden yalnızca benimkine soruldu ve hediye alındı anlayamadım, üzerine de gitmek istemedim ama sen mi istedin diyebildim yalnızca, hayır Dernos sordu dedi. Haleh'e özel teşekkür yolladım, biraz da mahçup bir ifadeyle.

Neyse, şimdi ufaklık mutlu mesut onunla oynuyor, dinazorla beraber gelen içinde benim bile okumakta zorlanacağım kelimeleri okudu biraz önce. İnsan nasıl da gururlanıyor. Sanki kendi hayatında yeni bir sayfa açılıyor gibi bir durum. Kişisel iddialar, iş, yükselme, kariyer... duyguları hep ikinci planda kalıyor. Bence, o yüzden dünya üzerinde kadınların politika olsun, iş hayatı olsun delice bir bağlılıkları olmuyor. Tabi ki istisnalar kaideyi bozmaz.

Bir de yıllar geçtikçe gözlemlediğim, en önemli şeyin kendi çekirdek ailen olması. Hani denir ya " Hep bir boşluk var, birşeyleri arıyorum ama bulamıyorum." Eğer birliktelik oturur, çocuklara istenen hayatlar sağlanırsa, herşey ama herşeyin enerjisi solda sıfır kalıyor. Kadınların bir şeyleri sahiplenmeye, onları korumaya ve büyütmeye ihtiyaçları var. Dediğim gibi bu ihtiyaçlar şekil değiştirir ama hep varlardır. Öğretmenlik yaparken, kendi çocuklarımızı bibirimizden nasıl da koruduğumuzu, ihtiyaçlarda öncelik verdiğimizi hatırlıyorum da...Anne olduktan sonra bunun hangi duyguyla örtüştüğünü daha iyi anlıyorum.

İnsan hep enerjisini akıtacağı ve alın terini vererek oluşturacağı bir şey yaratmak istiyor. Kadınlar için bunu zaten doğa vermiş . Çocuğu olmayan tanıdık kadın arkadaşlarımın deli gibi bir kedi köpek bakma hastalıkları var. En yakın örneği Antalya'da ev sahibimizden verebilirim. Kocası kendinden çok büyük olduğu ve bundan önce de iki evlilik atlattığından bir türlü adamı razı edememiş ve evlerinde belki on tane kedileri vardı. Hepsine çocuğu gibi bakar, kolleksiyonuna sokaktan sürekli yenilerini eklerdi. Şimdi, Chloe'nin bale öğretmeni... Aynı! Yani, çocuğu olmayan ya da bunu bir şekilde belki de istemeyen insanlar ya iş konusunda deli bir hırsa kapılıyor ya da hayvanlara bakma yolunda ilerliyorlar. Dünyanın kesinlikle buna da ihtiyacı var ve herkes çocuk sahibi olacak ya da olmalı diye bir şey de yok. Ama benim söylemek istediğim çocuk yoksa yerini başka şeyler alıyor.

Şimdi Chloe babasının odasında oyun oynuyor. O odayı aşağı, mutfağın yanına aldığımızdan beridir, oynarken kopmasın diye ahşap bebek evini, sürekli oynadığı dinazorları falan hep odadaki köşeye aldım. Gözünün kapanması sorunu olmasa belki tv'ye hiç bakmayacak. Ama sol gözdeki ciddi miyop ve sağ gözün sağlıklı olması, sürekli bir gözün kullanılması ve diğerinin tembelleşmesi riskini getiriyor. Bu sefer geldiğimde bir Anakara'ya Ali Şefik'e gidebilsem...Harika bir göz doktoru, inanılmaz bir centilmen. Türkiye'nin en iyi beş göz doktorundan biri ama bir o kadar da mütevazi. Bakalım yapabilecek miyim?

Evde kendini gösteren ve banyoda toplu katliama uğrayan karıncalarımız belli aralıklarla eve girme ve yerleşme girişimlerine devam ediyorlar. Uçanlar bitti, derken arkalarından kocaman olup ciddi derecede ısıran başkaları çıktı. İri olanlar uyuşuk bir şekilde dolaşıyor ve küçüklerin de düşmanı olduklarını düşünüyorum. Aralarında inanılmaz bir diyalog var. Birilerine bir şey olduğunda hemen diğerlerinin haber alıp ya da görüp panikle kaçışmaları çok ilginç mesela. Ya da öldürülen yeri bir daha kullanmamaları. Onun dışında, burada çekirge veya hamamböceği yok. Antalya'da balkonda otururken bir anda saça yapışır gibi gelen çekirgeler olurdu. Uçan hamamböcekleri de...Çekirge için yenecek bir halt yok ki burada!

Dün yayımcımla tekrar konuştuk. Diyorum ya imzamı atıp da elime üç boyutlu kitabımı alana kadar inanmayacağım ama bir bölümde kesme biçme yapmaya karar verdik. Lise yıllarında yıl sonu yıllığımıza koyacağımız yazıları yazmıştım da sonradan sınıfta başka birinin kendine göre eklemeleri beni deli etmişti. İfadeler değişiyor, hemen başka birinin yazdığı belli oluyor. Kitabın o bölümüne bakıp düzeltmeleri yapmam lazım. Bu akşam ona bakacağım. Çok sevdiğim bir arkadaşım Türkiye'ye gitme öncesi mail yazmış, O'na yanıt yazacağım.

Sabahleyin ona kadar uyudum. Bir tek ufaklığın saçını yapmak için kalktım. Artık kendisi giyiniyor, o da ortadan kalktı. Dün akşam eşim, ben " Hamile kalırsam bu tip beni diğer taraftan çeken faaliyetlerden uzaklaşacağım." dediğimde " Yazmaktan vazgeçebilecek misin?" dedi. Ben de eğer öyle bir şey olursa en önemli şeyin ve önceliğimin çocuklarım olduğunu söyledim. Bu, bir dönem. Hayatımızın sonuna kadar bebek büyütmeyeceğiz ya! Daha çoook zamanımız var kendimizle başbaşa kalmaya falan. Çocuklar büyüyüp de yaşlandığımızda ailenin farklı yerlerden bir araya gelmesi falan işin en zevkli tarafı aslında.

Yarın gelecek kuzenin kızı çocuklara yardım için ülke ülke dolaşıyormuş. Sanırım, şimdi Çindeymiş. Biraz dinlenmece...